Milletleri ayakta tutan güç iman ve ateşiyle yanan nesillerdir. Her şeyini kaybetmiş ülkeler bile, bu ümitle yaşar. Ne yazık ki toplumlar, hasretle bekledikleri yeni nesillerin, birbirini yıkan dama taşları gibi art arda devrildiğini görmekte ve çaresizlik içinde kıvranmaktadır.

Nurbaki’yi Takip et

Gönüller, imanla ve onun bir meyvesi olan sevgiyle canlanır. Aksi takdirde ölür ve toplumlarını çeyrek asır gibi kısa bir sürede çökertirler.

Dünya gençliğine bakınca, milletimiz adına teselli bulmak mümkündür. Ancak yine de Cenab-ı Hakk’ın bizlerden istediği sağlıklı yapıya kavuştuğumuz söylenemez.

Oysa ki gençliğimiz hem bizim hem de farkında olsun olmasın bütün dünyanın kurtuluş ümididir. Bu yüzden gözlerimiz ahlâk, fazilet ve doğruluk gibi temel mefhumlardan taviz vermeyen, hayatının gayesini ‘ın dinine hizmet bilen ve başkalarının kurtulmasını, en azından kendi kurtuluşuna denk gören gençlerin üzerindedir.

Asr-ı Saadette olduğu gibi

Fahr-i Kâinat (S.A.V.) İslâmiyet’ten önceki yıllarda dahi dürüstlüğün temsilcisi olmuş, yalana asla tenezzül etmeyen şahsiyetiyle dost ve düşman tarafından “emin” yani “güvenilir” lâkabıyla tanınmıştı.

İslam’ın ölüm – kalım savaşı olan Bedir’de yaşanan bir hadise, O’nun bu özelliğini bütün âleme göstermişti.

Bedir Gazvesinde sayıca kat kat fazla olan müşriklerle çarpışacak Müslüman Gençlere büyük ihtiyaç duyuluyor, birkaç kişi de olsa gelebilecek savaşçıların yolu gözleniyordu. O sırada on kadar müminin koşarak yaklaştığı görüldü.

Efendimiz (S.A.V.) onlara neden geciktiklerini sorunca:

  • “Ya Resulullah!” dediler. “Kureyşliler bizi yakaladılar ve bırakmak istemediler. Fakat biz savaşa değil, Medine’deki evlerimize gidiyoruz deyince salıverdiler.”

Peygamberimiz (S.A.V.):

“O halde derhal evlerinize dönünüz” diye emretti. “Ben bu harbi, yeryüzünde doğruluğu ve ahlâkı yerleştirmek için yapıyorum, temeline yalan koyamam!“

İşte! İslâmiyet, böyle sağlam esaslar üzerine kurulmuştu. Peygamberimizin dost ve düşmanı hayran bırakan vasıflarından biri de buydu.

Gençlerden nur halkası

Fahr-i Kâinat Efendimiz (S.A.V.) yüce davasını âleme ilan etmeden önce çevresinde gençlerden meydana gelen bir nur halkası oluşturmuştu. Öyle ki, o kahramanlar ordusunun yüzde sekseni 10 ile 25 yaş arasındaydı.

, Hz. Zübeyr, Hz. Talha ve Hz. Saad (R.A.) gibi sahabeler, o cennet ordusuna daha çocuk yaşlarda katılmışlar ve bazıları daha dünyada iken cennetle müjdelenmişlerdi. Hz. Cafer, , Bilal-i Habeşi, Abdullah bin Mesud ve (R.A.) gibi kahramanlar da yine onların ileri gelenleri arasındaydı.

Güneş’i söndüreceksin!

Bu gençlerden biri olan Zeyd (R.A.), Peygamber sevgisiyle güneşi dahi söndürebilecek bir aşka sahipti. O öyle bir aşktı ki, Tâif’te taş yağmuruna tutulan Efendimize (S.A.V.) kendisini siper ettiğinde, aldığı yüzden fazla yara ona acı yerine lezzet veriyordu.

Fahr-i Kâinat Efendimiz (S.A.V.) Kur’an nurunu insanlığa hediye ettiği ilk yıllarda, müşrikler tarafından tahammül edilmez hakaretlere maruz bırakılıyor, hor görülüyor ve hatta Taif‘te olduğu gibi acımasızca taşlanıyordu. Ama etrafında pervane olan genç sahabeler Efendimiz’e (S.A.V.) değil bir taşın dokunmasına, yakıcı bir güneş ışığına veya sıcak bir rüzgârın değmesine bile razı değildi. Bunlardan biri de Zeyd (R.A.)’di.

O sıralarda 22 yaşında olan bu genç sahabe, O Zât’ı (S.A.V.) muhafaza eden melâike ordusunu bile kıskanıyor ve kendisi gibi genç olan diğer sahabeler tarafından O’nun etrafında oluşturulan koruyucu etten duvarın en önünde yer alıyordu. Hz. Zeyd bu konuda o kadar çırpınıyordu ki, adeta Efendimizin (S.A.V.) aldığı soluğu bile seçmek ve onu okşamak arzusundaydı.

Bu yüce sahabe, güneşin ortalığı adeta kavurduğu bir günde Gazve‘ye1 hazırlanırken, Peygamberimizin alnında parıldayan ter damlacıklarını gördü. Her bir damla Zeyd’in kalbine hançer gibi saplanmıştı. Dayanamadı, başını öfkeyle yukarı kaldırarak güneşe çevirdi ve hiç kımıldamadan ona bakmaya başladı.

Fahr-i Kâinat Efendimiz (S.A.V.) bütün alemleri kuşatan nuraniyetiyle bir şeyler olduğunu hissetmişti. Hemen Zeyd’e döndü ve kolunu tutarak:

  • “Zeyd!” dedi. “Ne yapıyorsun? Güneş’i söndüreceksin!”

Eline saplanan okla çolak kalmıştı

Hz. Tâlha (R.A.) da Uhud’da Efendimize (S.A.V.) bir ok atıldığını görmüş ve kendi vücudunu ona perde yapınca, eline saplanan okla çolak kalmıştı. Cennetle müjdelenen bu mübarek insan, çolak eline baktıkça elem değil, büyük bir mutluluk duyardı.

Anne ve babamın kâtillerine 13 yudum su

Yine o gençlerden biri olan Hz. Ammar (R.A.), anne ve babasını öldüren katillere kendisinden daha fazla su ayıracak kadar Peygamber emrine itaatkârdı. Bedir Harbinde alınan esirlere kumandan tayin edilince, Efendimiz (S.A.V.):

  • “Esirlere şefkatle muamele edin, yediğiniz lokma kadar lokma yedirin, içtiğiniz su kadar su içirin” buyurmuştu.

Hz. Ammar (R.A.) der ki:

  • “Ben o gün, fazla suyumuz olmadığı için 12 yudum su içmiştim. Ama belki yanlış saymışımdır diye anne ve babamın katillerine 13’er yudum su içirdim.“

Yüz kiloluk taşın altında ezilirken

O nur halkasının siyah incilerinden biri de Bilâl-i Habeşi (R.A.) idi. Bu yüce insan, 70 dereceye varan kavurucu güneş altında müşrikler tarafından göğsüne konan birkaç yüz kiloluk taşın ağırlığıyla ezilirken… Allah ve Peygamberine olan imanını haykıracak kadar korkusuzdu.

Başım iki gönül arasına girmesin!

“Allah’ın Aslanı” lâkabıyla şöhret bulan ve düşmanlarını tir tir titreten Hz. Ali (R.A.) Efendimiz ise o muhteşem görünüşünün gerisinde akıl almaz bir merhamet ve incelik sırrı taşıyordu.

Bir ağacın gölgesi altında dinlenirken, gizlice sokulan bir Bedevî’nin kendisine kılıçla vurmak üzere olduğunu görünce, ona sadece baktı. Bedevi’nin kılıcı elinden düşmüştü.

Bu hareketinin sebebini açıklarken:

  • “Bir kabile reisinin kızına aşık oldum” diye konuştu. “Fakat o reis, seni öldürmeden kızını bana vermeyeceğini söylüyor.”

Hz. Ali (R.A.) Efendimiz, bedevîyi bir hamlede parçalayabilirdi. Ama onun bir kıza verdiği kalbini İslâm ve Allah sevgisiyle dolduracak kadar esrarlı bir tavırla “Kılıcını yerden al ve boynumu vur” dedi. “Benim başım, iki gönül arasına girmesin!”… Hz. Ali (R.A.) Efendimiz de böyle bir kahramandı.

Sahip olduğu ilimle

Cesaretiyle bir avuç Müslümanı Habeşistan’a götüren ve sahip olduğu ilimle Habeş Meliki Necaşi’nin gönlünü fetheden Hz. Cafer (R.A.) ise, henüz yirmi yaşındaydı.

Peki, ya gencecik kızlar?

İslam’ın ilk şehidi olan Hz. Sümeyye, hanımların mazhar olacağı bir şerefi çok öncelerden müjdelemiş ve bu İlâhî fermanı tertemiz kanıyla imzalamıştı.

O mübarek şehidin arkasından giden ‘ler, ‘lar, Hz. Rumeysa‘lar, Hz. Esma‘lar, ve Hz. Habibe‘ler… İslâm nurunu bütün âleme yayan kadın kahramanlar olarak gönülden gönüle yansıdılar.

Hz. Ayşe vâlidemiz gelmiş geçmiş en büyük hukuk âlimi olarak bütün kadınlık âlemini şereflendirdi.

Çocuk yaştaki genç kızlar ise her türlü sıkıntı ve işkenceye Peygamber sevgisiyle göğüs gererek inanılmaz destanlar yazdı.

Hz. Rumeysa çok zengin ve reddedilmeyecek kadar güzel bir delikanlının evlenme teklifini, adam Müslüman olmadığı için reddedip evlilik konusunda kendi emsallerine bir numune teşkil ederken… Hz. Nesibe de Uhud’da kendisini Efendimize (S.A.V.) siper edip iki müşrikle yalınkılıç dövüşerek akıl almaz bir cesaret örneği sergiledi.

Hz. Habibe ise daha körpecik bir kızken, kâfirlere boyun eğmediği için gözlerine mil çekilerek kör edildi. O sırada bir cariye olan Hz. Habibe, Ebubekir (R.A.) Efendimizin yardımıyla esaretten kurtulduktan sonra, beş yıllık sözlüsünün evlenme teklifine karşı:

  • “Fahr-i Kâinat (S.A.V ) Efendimiz Mekke sokaklarında çile çekerken, ben evlilik gibi bir dünya zevkini düşünemem”

Diyebilecek kadar asil bir ruha sahipti. Efendimiz (S.A.V.) Mekke fethinde kendini karşılayan binlerce insan arasında elinde asâsıyla dolaşan Habibe’yi görünce:

  • “Habibe, evlâdım” deyiverdi.

Bu öyle dayanılmaz bir manzara ve öyle hüzünlü bir hitaptı ki, Mekke ufuklarından bütün kâinata yansıdı ve Rahmet-i İlâhiyye, o sevinçli günde Habibe’nin üzülmesine razı olmadı. Hz. Habibe’nin kızgın demirle oyulan gözleri, bir anda açılıverdi. Ve bu hâdise, Efendimizin (S.A.V.) sayıları binlerle ifade edilen mucizeler denizine bir damla olarak ilâve edildi.

Şimdi Ahir zamandayız

Ve günümüzün genç Habibe’lerinin gözleri de Allah ve Peygamber sevgisiyle açılmış bulunuyor. Ayşe’ler, Esmâ’lar, Fatma’lar ve Rumeysa’lar… cahiliye devrinden de dehşetli olan şu zamanda yine kahramanlık destanları yazmaya başlıyorlar.

Bir çoğunun anne ve babası İslâmiyet’ten habersiz olan binlerce Bilâl, Tâlha ve Abdullah ise İslam’ı kendine has incelikleriyle yaşarken… Aynı Asr-ı Saadette olduğu gibi, anne ve babalarını şefkatle kucaklayıp küfür bataklığından kurtarıyorlar.

Bizlere bu günleri gösteren Rabbimize şükrediyoruz.

İste! Görmek istediğimiz nesil budur.

Ve şu anda bu satırları okumakta olan binlerce genç, hasretle beklediğimiz o nur neslinin öncüleridir.

“SURDA BİR GEDİK AÇTIK, MUKADDES Mİ MUKADDES… EY KAHPE RÜZGÂR! ARTIK NE YANDAN ESERSEN ES!2”

O muhteşem neslin her bir ferdini kucaklayarak tebrik ediyor ve alınlarından öpüyorum.

Dipnot:

  1. Gazve Savaşı: Hz. Muhammed’in kumandan olarak bizzat katıldığı savaş ↩︎
  2. Necip Fazıl Kısakürek, Çile ↩︎

İçerik no: 6603

Kaynak: Dr. Haluk Nurbaki. Gazete Yazıları

Bu içeriğin kısa adresi: https://nurbaki.org/6603
İlgili diğer içerikler: